18.02.1998

Droga Pani, pragnę przyznać już na wstępie, że nigdy nie byłem bohaterem i w starciu z ludzką tragedią radzę sobie na ogół co najwyżej marnie. Sądzę jednak, że z rodzajem katastrofy, jaka zdarzyła się w Pani domu rodzinnym mógłbym spróbować się zmierzyć. Powiem nieskromnie – jestem przekonany, że mam szansę rozwiązać problem natury cukierniczej, a w dodatku zrobię to szybko i skutecznie. Skoro więc dama obdarzona takimi jak Pani urokiem i klasą prosi mnie o cokolwiek, zmuszony jestem usłuchać jej próśb. A więc: tak – w piątek, o czternastej, choć czekanie na smak domowych wypieków nawet o minutę dłużej niż do południa będzie jak wymyślnie okrutna tortura.
Ręka trzęsie mi się nawet teraz, gdy składam podpis, jak zawsze, równocześnie z pocałunkiem na dłoni jedynej królowej petersburskiej sceny.

1.03.1998

Proszę wybaczyć mi śmiałość, jaką jest wysłanie tego listu - obawiam się jednak, że jeśli nie zdecyduję się na nią, nigdy nie będę miał okazji z Panią porozmawiać. Nie mieliśmy okazji się poznać, natomiast znam część Pani poczynań w kierunku działalności charytatywnej - pragnąłbym w tym miejscu zaznaczyć, że niezwykle doceniam i podziwiam pracę, jaką Jaroszek oraz wszystkie związane z nim osoby wkładają w poprawę bytu najmłodszych, którzy znaleźli się w warunkach utrudniających im dobry start w życie. Pani stowarzyszenie wyróżnia się na tle innych organizacji charytatywnych systemowym podejściem, nie ignorującym źródeł problemów oraz rzadko spotykanym wyczuciem w obliczu brzydszej strony ubóstwa.
Byłoby dla mnie zaszczytem zostać jednym ze sponsorów Jaroszka, niestety nie pozwala na to moja pozycja społeczna. Chciałbym natomiast przedłożyć Pani propozycję darowizny na rzecz realizacji celów stowarzyszenia. Jestem w posiadaniu niewielkiej kolekcji płócien pędzla hiszpańskich artystów, które zostały wycenione przez rzeczoznawcę na kwotę rzędu 300 tysięcy rubli - z chęcią przekażę je na aukcję.
Mam nadzieję, że moja śmiałość oraz propozycja nie uraziły Pani w żaden sposób.

2.03.1998

Pani odpowiedź zrzuciła mi kamień z serca i tylko utwierdziła w przekonaniu, że wybór Pani stowarzyszenia był jak najbardziej słuszny. Z artykułów na temat Jaroszka wyłaniał się obraz grupy działającej ponad (często sztucznymi) podziałami, szalenie miło jest obserwować, że nie były to jedynie pochlebstwa autorów.
Z miłą chęcią spotkam się z Panią - myślę, że angaż dodatkowej osoby niepotrzebnie przedłużyłby cały proces. Mógłbym zaproponować spotkanie w budynku zakładu pogrzebowego, który prowadzę, choć sądzę, że mimo naszych starań by wnętrza były jak najbardziej neutralne, atmosfera tego miejsca nie służyłaby damie Pani pokroju. Słyszałem, że pomarańczarnia w hotelu Europa, a szczególnie jej taras widokowy, to spokojne miejsce służące dyskusjom - czy przyjmie Pani zaproszenie, by spotkać się właśnie tam?

10.04.1998

Nie pomyliłaś się – każdy placek, który upieczesz jest wyśmienity, jednak ten z jabłkami i orzechami to mój zdecydowany faworyt. Wstyd się przyznać, ale gdy piszę ten list, co najmniej połowa podarunku została już przeze mnie zjedzona. Na całe szczęście rzadko mnie ktoś odwiedza, więc nie będę się musiał dzielić tym, co zostało. Przepraszam, mówiłaś coś o mące?

Skoro już uraczyłaś mnie takim smakołykiem, to nie mogę odmówić Twojej prośbie, chociaż nie opowiem Ci zbyt wielu ciekawych rzeczy. Jedyna intrygująca myśl, która przyszła mi niedawno do głowy, to chęć pomocy Twojej organizacji charytatywnej – aż mnie dziwi, że nie wpadłem na to wcześniej! Czy mogłabyś mi powiedzieć, w czym mógłbym się przydać? Na razie nie mam zbyt wiele wolnego czasu, ale ten nawał spraw kiedyś się skończy – przynajmniej taką mam nadzieję.

Ostatnio moje życie wypełnia praca, więc – ku niezadowoleniu moich znajomych – musiałem znacznie ograniczyć spotkania służące jedynie rozrywce. Niestety, nie można mieć kariery, bogatego życia towarzyskiego i odpowiedniej ilości snu jednocześnie, a ja już zbyt wiele nocy spędziłem w fotelu przed kominkiem, rozmyślając o… sama zresztą wiesz. Mam nadzieję, że wszyscy, którzy poczuli się przez to zaniedbani, wkrótce darują mi przewinienia.

Właśnie do mnie dotarło, że zaniedbałem wszystkich przyjaciół, w tym Ciebie, moja droga. Zbyt długo nie widziałem Twojego uśmiechu i nie słyszałem opowieści o tym, jak świetnie radzą sobie Twoje pociechy. Naprawdę tęsknię za Twoją troską i ciepłem, Rumo. Nie masz wrażenia, że to czas, by znów wymknąć się na chwilę na wspólny spacer? Moglibyśmy spokojnie porozmawiać, jak za dawnych czasów. Czy znalazłabyś chwilę dla starego, zrzędliwego znajomego?

Czekam z niecierpliwością na odpowiedź!

12.04.1998

Dobrze wiesz, że z przyjemnością przyjmę kolejną porcję Twoich wypieków. Wybacz moje śmiałe stwierdzenie – przyjmę nawet dwie, zdecydowanie pomogłyby mi wkraść się z powrotem w łaski przyjaciół. Nic tak nie łagodzi obyczajów jak słodycz ciasta, prawda?

Co do fundacji – chętnie zostanę sponsorem, w końcu ktoś uszczupli fortunę Oneginów w szczytnym celu. Bądź pewna, że bursztynowa figurka jaroszka stanie nad kominkiem w salonie, by przypominać mi, że jeszcze mam serce. Dlatego, jeżeli jest taka możliwość, proszę Cię o zabranie niezbędnych dokumentów, od razu wszystko załatwimy. Nie wiem, czy pokuszę się o sugerowanie Wam, czym fundacja może się zajmować. Jestem przekonany, że i bez mojej pomocy świetnie sobie radzicie i nie potrzebujecie wątpliwej jakości rad. Mogę się przydać najwyżej, gdyby niezbędna okazała się wiedza prawnicza – wtedy jestem do Waszej dyspozycji. Jednak chętnie dowiem się więcej na temat sierocińca – może i jestem dość zajęty, ale wszystko da się pogodzić. Na pewno znajdę chwilę, jeżeli będziecie potrzebowali pomocy.

Akurat udało Ci się świetnie trafić – dziewiętnastego kwietnia jestem wolny i będę miał dla Ciebie tyle czasu, ile tylko będziesz chciała. Poza tym myślę, że to odpowiednia data na przyjemny spacer po ogrodach. Możliwe, że nie zostaniemy już zasypani przez śnieg – niewątpliwie po skończeniu trzynastego roku życia taka wizja przestaje być zabawna.

Naprawdę cieszę się na nasze spotkanie i bardzo doceniam to, że taka cudowna osoba jak Ty chce posłuchać mojego marudzenia. Samotność bywa dobra, ale i rozmowa jest czasem potrzebna. Nie masz pojęcia, jakim jestem szczęściarzem, mogąc nazywać Cię moją przyjaciółką.

Zatem do zobaczenia dziewiętnastego, moja droga!