26.02.1998

Pomysł – ponoć z inicjatywy samej Yelizavety Kovalchuk – aby poukrywać na terenie Pałacu Sprawiedliwości składniki na eliksiry wydawał się wielu czarodziejom niebywale ciekawy. Być może dlatego, że wcześniej Nowolecie składało się z krótkiej ceremonii zaprzysiężenia na Dumę Rosji, która miała miejsce co trzy lata, a potem symbolicznego poczęstunku, turnieju magicznego, palenia wspomnień i targów. W dodatku to był jeden z tych dni, podczas których Pałac Sprawiedliwości stawał się dostępny dla wszystkich obywateli. Obecna Duma Rosji nie planowała jednak wziąć udziału w tej atrakcji. Niektórzy śmiało twierdzili, że to przez to, iż Yelizaveta samodzielnie wybierała kryjówki, a inni z kolei uparcie uważali, że osobie sprawującej tak wysoki urząd nie przystoi brać udziału w takiej zabawie. W końcu zainteresowani poszukiwaniami składników uczestnicy, którzy zgodnie z harmonogramem Nowolecia zebrali się w pobliżu słynnej galerii fontann, zostali poinformowani, że należy wszystkich ingrediencji szukać na zewnątrz. Nic dziwnego – choć sam budynek był dużych rozmiarów, to Nowolecie przecież zawsze odbywało się na zewnątrz. Całe szczęście, że pogoda od samego rana dziś dopisywała. Było wyjątkowo słonecznie, mimo że gdzieniegdzie można było dostrzec jeszcze zaspy śniegu – pod nimi jednak wreszcie budziła się natura. Czyżby Rosja miała podobnie rozkwitnąć?
Galeria fontann na ten okres zamieniła się w laboratorium na wolnym powietrzu. Spodziewano się, że nie każdy będzie potrafił uwarzyć eliksir, w końcu nie od dziś wiadomo, że alchemia należała do jednych z bardziej zaawansowanych i skomplikowanych dziedzin magii, dlatego czarodzieje zza małymi umiejętnościami mogli w tym względzie liczyć na pomoc wykwalifikowanych alchemików, którzy pomagali w zorganizowaniu tej atrakcji. Uczestnicy mogli w tym miejscu również wymienić się ingrediencjami, by zdobyć wszystkie odpowiednie składniki do zrobienia jak największej ilości eliksirów – w związku z czym rozłożono ogromny, drewniany stół, by swobodnie móc na nim przekazywać sobie zdobyte rzeczy. Alchemicy z kolei cierpliwie czekali na pierwszych uczestników przy swoich bulgoczących kociołkach rozstawionych przy fontannach. Kto z nich będzie pierwszy? Komu uda się z powodzeniem uwarzyć jak największą ilość eliksirów? Sama Yelizaveta Kovalchuk była tego dziś ciekawa.

Uczestnicy poszukiwania ingrediencji mogą dzisiaj uwarzyć specjalne eliksiry. Pierwsza czynność to znalezienie trzech tematów na terenie Pałacu Sprawiedliwości, a potem napisanie postów i rzucenie kostkami. W każdej lokacji dokładnie zostaną wyjaśnione zasady. Jeśli okaże się, że po zakończeniu poszukiwań nie uda się zebrać daną postacią kompletu składników, to użytkownik może wypisać wszystkie ingrediencje w specjalnym temacie handlowym na discordzie i dowolnie wymienić się z graczami. Kolejnym krokiem jest dokonanie fabularnej wymiany składników z danym użytkownikiem w Galerii Fontann. Niedopuszczalna jest wymiana między swoimi multikontami. Kiedy natomiast na koncie postaci znajdą się już potrzebne do stworzenia mikstury składniki, można przystąpić do ich warzenia za pomocą kości 3k50. Jeśli komuś się uda wykonać co najmniej dwa rzuty prawidłowe, to otrzymuje na stałe +1 do alchemii. W przypadku porażki, dana postać może założyć, że skorzystała z pomocy alchemików.

Czkawka Smoka – każdy smok, gdy ma czkawkę, wypluwa z siebie dym, który zasłania widoczność nawet na minutę. Ten eliksir pozwala stworzyć podobny efekt, także w zamkniętych pomieszczeniach. Należy rozbić butelkę z nim – płyn przyjmie formę gazową, a w danym miejscu uniesie się delikatnie duszący zapach.

Ingrediencje: łuska smoka, dymnica, jad zmija

Eliksir Wodnika – jest to eliksir ochronny, który po wypiciu wytwarza na całym ciele danej osoby niezwykle twarde łuski, które odbijają zaklęcia i urokami na 2 rundy. Nie chroni jednak przed śmiertelnymi zaklęciami czarnomagicznymi z II poziomu. Najczęściej przybiera gęstą, zielonkawą konsystencję i pachnie wodorostami.

Ingrediencje: łuska wodnika, tatarak, ruta

Eliksir Duszy – w rzeczywistości nie należy do szczególnie trudnych eliksirów, jednak dziś uchodzi za zapomniany przez czarodziejów. Dzięki niemu można zamienić się w postać swojego korgorusza. Efekt utrzymuje się przez jedną rozgrywkę. Eliksir Duszy ma dla każdego zupełnie odmienny kolor, jak i smak.

Ingrediencje: kość matohy (należy sproszkować), oko tulpy, ostryż

Koniec eventu: 17.07., 24.00.

Przyszedłem do Galerii Fontann uzbrojony we wszystkie składniki do uwarzenia Eliksiru Wodnika. W pomieszczeniu było niezwykle gorąco – już odzwyczaiłem się od temperatur panujących w pracowniach alchemicznych, dlatego poluzowałem krawat i rozpiąłem górny guzik koszuli. Nie musiałem być zapięty pod szyję, gdy warzyłem eliksir. Przy pracy alchemika zawsze zależało mi na swobodnym ubiorze i takim, którego nie byłoby mi szkoda, jeśli zostałby pobrudzony. Cóż, dzisiaj ubrałem się elegancko, więc przynajmniej mogłem zadbać o odrobinę swobody, żeby zminimalizować ryzyko, że eliksir poplami mi marynarkę. Lubiłem ją bardzo, chociaż mógłbym kupić zapewne drugą identyczną. Boli mnie rozstawanie się z ubraniami, ponieważ każde nosi w sobie część wspomnień – choćby w postaci zapachu lub plam.
Jeden z alchemików podszedł do mnie, oferując pomoc.
– Dziękuję za propozycję, ale jestem dyplomowanym alchemikiem. Myślę, że pana pomoc przyda się innym o wiele bardziej.
Złamałem wpół łodyżkę tataraku, który dostałem w zamian za ostryż od przemiłego młodzieńca w Ogrodzie Głównym, i ostrożnie wsunąłem ją do kotła po ściance. Uczono mnie, żeby składniki w dużych kawałkach dodawać najpierw – to wydobywało z nich więcej substancji w procesie przyrządzania. Z rutą poradziłem sobie bardzo szybko, najpierw rozrywając jej kwiaty w palcach nad wrzątkiem, a potem robiąc to samo (tylko mniej starannie) z liśćmi. Wywar zaczął pachnieć łąką. Na koniec wrzuciłem do mikstury łuskę wodnika, która unosiła się na bulgocącej tafli zamiast opaść na dno. Pozostało czekać. Mieszanie nie było konieczne ze względu na rozdrobnienie składników.
Wiedziałem, że eliksir powinien być gotowy, kiedy zapach osłabł, a ciecz, w której pływały ingrediencje, stała się nieznacznie mętna – jak roztwór cukru w wodzie. Jednak nie zapomniałem, jak to się robi, pomyślałem z dumą.

Ovdei z tematu

The member 'Ovdei Kuragin' has done the following action : Kostki

---

'k50' : 9, 30, 18

Wiedział, że sam sobie z eliksirem nie poradzi. Już przy ogarnianiu składników wykazał się taką niewiedzą, że alchemicy sami zaoferowali mu pomoc w zrobieniu eliksirów. Poszukał więc chętnych na wymianę i znalazł aż dwie osoby. Ovdei Kuragin, polityk kojarzony z gazet szukał tataraku i dymnicy, za którą dał mu dwa ostryże. Riel Vankeeva za to dała mu brakujący jad zmija za łuskę smoka. Dzięki temu mógł patrzeć, jak alchemicy robią za niego całą robotę.
Z ruty, łuski wodnika (drugą oddał, bo nie była mu potrzebna) oraz tataraku powstał eliksir wodnika. Był gęsty i zielonkawy, do tego pachniał wodorostami, ale przecież chodziło o efekt ochronny, nie smak.
Mając za to dwie kości matohy, parę oczu tulpy i dwa ostryże mógł sobie pozwolić na aż dwa eliksiry duszy. Wątpił, by bardzo chciał się zmieniać w rysia, ale cóż, kto wie czy mu się to nie przyda? Nie miał animagii. Przyjrzał się niebieskiej miksturze o zapachu - o dziwo - poziomek i choć smak kusił, to jednak nie zdecydował się jej wypić od razu. W końcu znał efekt.
Na Czkawkę Smoka ostatecznie miał idealną ilość składników - posiadał zarówno dymnicę, łuskę smoka jak i jad zmija. Wiedział, że lepiej nie szastać tym eliksirem, dlatego nie potrząsał nim za bardzo. Choć trzeba przyznać, że widok dymu zamkniętego w butelce był całkiem fascynujący.
Rodion spakował te cztery buteleczki i już miał ucieszony wrócić do domu, kiedy przypomniało mu się Koło Fortuny. Przecież liczył na ciekawe fanty! Zaczął biec, choć ostrożnie, by przypadkiem nie potłuc buteleczek i modląc się, aby zdążyć na ostatnią atrakcję.

Rodion z tematu do Ogrodu Głównego

The member 'Rodion Morozov' has done the following action : Kostki

---

'k50' : 18, 16, 24

Doszli ze składnikami, z których mało co dało się zrobić aż do Galerii Fontann. Juraj z góry poprosił alchemika o pomoc, bo nie pamiętał do końca co się robiło z poszczególnymi składnikami. Vandy wolał w to za to nie angażować - ona zapewne wiedziała jeszcze mniej. Dostał też od niej rutę potrzebną do eliksiru. - Dzięki Vanda - rzucił z wdzięcznością do bratanicy, po czym ostatecznie wyjął Monetę Jarowita i włożył w jej dłoń. - Ja już miałem dość szczęścia w życiu. Twoja kolej - uśmiechnął się, po czym zaczął z alchemikiem ogarniać składniki. Z tego co zrozumiał rutę wystarczyło umyć, tatarak tak samo, a potem wrzucić do wrzącej wody. Łuskę wodnika za to musiał pociachać na kawałki, nie miał jednak w tym wprawy, więc chwilę mu to zajęło, nim uczynił co miał.
Potem mieszał wywar tak, jak mu kazał mężczyzna. - Mam nadzieję, że dzisiejszy dzień ci się podobał? Czy któraś atrakcja szczególnie? - dopytywał. Potem zostawił kociołek w rękach profesjonalisty, który dał mu Eliksir Wodnika. Mężczyzna schował go do bezpiecznej kieszeni, w której nie było szans, by ktoś niepostrzeżenie mu go ukradł lub żeby go potłukł.
Zaczął się kierować w stronę wyjścia. Podejrzewał, że z tego miejsca teleportować się nie może, wolał więc nie ryzykować i zrobić to tam. - Gdzie nas teleportować? - spytał. Patrząc na fakt, że słońce zachodziło powolutku Juraj podejrzewał, że Chekhova będzie wolała wrócić do domu. Może przy okazji odwiedzą Fanię? Dowiedziałby się jak żyje z narzeczonym, czy na pewno wszystko w tym związku jest w porządku.

The member 'Juraj Chekhov' has done the following action : Kostki

---

'k50' : 22, 14, 37

Dla Vandy zbieranie składników na eliksiry było tylko czystą zabawą, sposobem na spędzenie czasu z wujem, z którym wcale nie widziała się tak często. I co by tu nie mówić, udało im się to. Cały dzisiejszy dzień spędzili nie dość że za sobą, to aktywnie. Blondynka miała już obecnie tak czerwone policzki, smagana co chwila falami lutowego wiatru, że wszystko wskazywało na to, że zabawę należało powoli kończyć.
A co miało sprawić, że zakończą to szybko? Oczywiście trafienie w miejsce, w którym to warzyło się eliksiry. Vanda, jak już zostało wspomniane, nie traktowała tej zabawy jako formy rywalizacji, co za tym szło, oddała woje wszystkie składniki w ręce wuja i nakazała mu wybierać te, które są mu potrzebne, a jako, że obecnie mogli stworzyć wspólnie tylko jedną fiolkę, wynik nie był piorunujący.
Gdy jednak wciśnięto jej szczęśliwą monetę, uśmiechnęła się półgębkiem.
- Może szczęście jest jak dobro? Mnoży się, gdy się je dzieli? – zapytała w podziękowaniu i skłoniła lekko głowę, pozwalając blond kłakom zatańczyć na jej czole przy tym geście.
I oddała się obserwacjom tego, co wyrabiał Juraj. To prawda, było to dla niej dość nowe, szczególnie zważając na to, jaką szkołę skończyła. Było w tym trochę chemii, na której znała się lepiej, w końcu włókiennictwo miało z tym wiele wspólnego. Co innego jednak efekt końcowy, który trochę przeczył prawom fizyki i zwyczajnej logice, z jaką była za pan brat.
Widocznie jednak każdego dnia wśród bardziej magicznych miała uczyć się czegoś nowego… No nic.
- Wie wuj, może polecimy najpierw do mnie? Zrobię coś ciepłego do picia, obejrzy wuj moją kreację na ślub Fani. Moglibyśmy zwalić im się na głowę, ale w przeddzień wesela… Sama nie wiem? Może to nie jest najlepszy pomysł. Pewnie się stresują – zapytała, właściwie gotowa już do drogi. – Nienawidzę teleportacji. Zawsze boję się, że połowa mojego ciała wyląduje w innym miejscu.
Mimo wszystko jednak – pociąg tu po nich nie przyjedzie. Musieli zatem nacieszyć się tym, co mógł zaoferować starszy Chekhov. A kiedy już obydwoje byli gotowi, zniknęli z obchodów Nowolecia.

Vanda i Juraj z tematu

Nie miała nie wiadomo jakiej ilości składników - poszukiwania ich jej niezbyt poszły. Nie zmieniało to jednak faktu, że miała jak zrobić eliksir, nawet jeśli jeden ale jednak. A że kości matohy miała nadmiar to jedną wymieniła za tatarak z Riel Vankeevą, a dwie odsprzedała za niezłą sumkę Antonowi Gorodeckiemu. Prócz tego dała łuskę wodnika za drugi tatarak Riel. Była całkiem zadowolona z każdej transakcji, bowiem mogła wytworzyć aż dwa Eliksiry wodnika.
Absolutnie nie była dobra z alchemii, choć na pewno radziła sobie lepiej niż niektórzy. Miała dwie łuski wodnika, dwie ruty i podwójną porcję tataraku, więc wzięła się do pracy. Zgodnie z zaleceniami umyła wszystko, a potem patrzyła, jak profesjonalista obrabia składniki i wrzuca je do wrzącej wody, aby się gotowały. Czekając, aż eliksir zostanie zrobiony zagadywała ludzi, ale coś jej nie szło dzisiaj przyciąganie do siebie ofiar, dlatego wreszcie sobie odpuściła i tylko przysłuchiwała się rozmowom.
Nie były za ciekawe. Tylko polityka, ocenianie rozrywek i cieszenie się na czyjeś śluby. Rada zaczęła więc odpływać myślami daleko rozważając taktykę na nowy, pogański rok. W końcu swoje zobowiązanie wobec bogów spełniła - spaliła swoje złe wspomnienia. Nie czuła jednak, żeby to miało jej jakkolwiek pomóc.
Wreszcie usłyszała, jak alchemik rozlewał płyn do dwóch fiolek. Kobieta podziękowała grzecznie ze sztucznym uśmiechem i zaczęła iść w stronę wyjścia. Wiedziała, że po tak długim staniu przy nim specjalista mógł się nawet popłakać. Nie obchodziło jej to jednak. Przecież gdyby mogła to zrobiłaby mu większą krzywdę, ale tam nie wypadało. Dlatego jak gdyby nigdy nic wróciła do domu.

Rada z tematu

The member 'Rada Mironova' has done the following action : Kostki

---

'k50' : 26, 1, 46

Miałabyś za złe sama sobie, gdybyś nie spróbowała w bardziej cywilizowany sposób (w jedyny w tej chwili możliwy) zdobyć brakujące składniki eliksirów. Stawiając wszystko na jedną kartę, zostawiłaś sobie po jednej ingrediencji, nadmiar wykładając na stół do wymiany i czekając, aż zjawi się ktoś, komu brakować będzie akurat tego, czego ty już nie potrzebowałaś. Dymnica, jad zmija, tatarak, ruta i oko tulpy – wszystko najwyższej jakości, wszystko świeże, aż skręcało cię na myśl o tym, jak olbrzymią kwotę przeznaczono na zapewnienie wystarczającej ilości składników – ułożone równo, wdzięczyły się swoim bezruchem i martwotą przed mijającymi je alchemikami-amatorami. Wdzięczyły się na tyle skutecznie, by w niedługim czasie przyciągnąć wzrok najpierw dziewczyny o ekscentrycznie orientalnych rysach, która za dwie sztuki tataraku podarowała ci kość matohy oraz łuskę wodnika, następnie energicznego Rodiona, któremu brakowało jadu zmija i chętnie wymienił się nim za łuskę smoka, a w końcu również Antona Gorodeckiego, z którym rozpoczynałaś naukę w Koldovstoretz i któremu w zamian za rutę podarowałaś ostatni tatarak.
Z kompletem ingrediencji na każdy eliksir, możesz przystąpić do kolejnego etapu pozyskania mikstur – warzenia. Nie oponujesz, kiedy podchodzi do ciebie wykwalifikowany alchemik, nadmieniając mu jednak, że poprosisz o pomoc wyłącznie wtedy, kiedy ta okaże się z jego strony niezbędna. Bo chociaż ufasz swoim zdolnościom, zdajesz sobie w pełni sprawę z faktu, że bez elementarnej wiedzy zdobytej wraz z ukończeniem akademii, trudno będzie ci stać się profesjonalistą w dziedzinie alchemii; nigdy nie będziesz dostatecznie dobra, mimo lat praktyki zawsze czegoś będzie ci brakować. Do przewidzenia było więc, że i dzisiaj coś musiało pójść nie tak. Do trzech razy sztuka, zupełnie jak w przypadku loterii. Trójka nie jest twoją szczęśliwą liczbą, a uwarzenie eliksiru duszy – podobno wcale nie trudnego – przerosło twoje przeciętne zdolności. Czuwający nad tobą alchemik okazał się jednak nad wyraz wyrozumiały, służąc właściwymi wskazówkami, a ostatecznie w ogóle przejmując proces przygotowania mikstury, którą, dzięki jego pomocy, mogłaś zabrać ze sobą razem z pozostałą dwójką fiolek.

Riel z tematu

The member 'Riel Vankeeva' has done the following action : Kostki

---

'k50' : 18, 15, 27

dalej

The member 'Anton Gorodecki' has done the following action : Kostki

---

'k50' : 30, 5, 37