Nie czujesz zmęczenia ani samym spacerowaniem między alejkami ogrodów Pałacu Sprawiedliwości, ani, tym bardziej, świadomością, że jeszcze kilka godzin będziesz potrzebowała spędzić na świeżym powietrzu, pomiędzy tak wieloma obcymi, w wielu przypadkach (gdyby tylko wiedzieli czym jesteś) wrogimi twarzami, brodząc w śniegu po ścieżkach, które jeszcze nie zostały przez nikogo wydeptane. Mogłabyś zacząć oszukiwać: pozwolić działać nie instynktowi, a zmysłom, które kurczowo starasz się trzymać na smyczy, spróbować przyzwyczaić się do wygody, do bycia lepszą, zawsze na wygranej pozycji, nie ujmować sobie własnych talentów. A jednak. Nie potrafisz. To przecież odbiera tak dużo zabawy, wystarczy ci już wszak, że wyostrzony wzrok wychwytuje w otoczeniu każdą nieregularność. Ponownie wystarczy ci krótka chwila, niemalże leniwe, niespieszne przeczesanie uważnym spojrzeniem pokrytych resztkami białego puchu krzewów i roślin wdzięczących się w pełnej krasie dzięki utrzymującym je w doskonałej formie urokom i czarom, by wypatrzeć poukrywane woreczki ze składnikami. Dostrzegasz ich więcej niż mogłabyś zabrać; nie schylasz się ani po pierwszy, ani po drugi, po dwa kolejne nie chce ci się podejść. Dopiero obszedłszy park angielski dwa razy, upewniwszy się, że znalazłaś wystarczająco wiele poukrywanych saszetek z ingrediencjami, decydujesz się na zebranie trzech znajdujących się najbliżej ciebie. Ale lenistwo to grzech, przecież wiesz, przecież mogłaś to przeczuć, a jednak dziwna gorycz rozlewa się nieprzyjemnie po twoim sercu, kiedy po sprawdzeniu zawartości woreczków ponownie orientujesz się, że do szczęścia brakuje ci raz jeszcze jednego tylko składnika. Prychasz na siebie pod nosem, znaleziska z uczuciem zawodu chowając bezpiecznie w przepastnej kieszeni szaty. Choć z drugiej strony – może to lepiej, że nie udało ci się trafić na kość matohy. Potrafiłabyś dodać do wywaru kości stworzenia, które, uratowane z pożaru w domu towarowym, obecnie dochodzi do zdrowia w twoim domu? Oczywiście, że tak. Gdyby było trzeba.

Riel z tematu

The member 'Riel Vankeeva' has done the following action : Kostki

---

#1 'Eliksir Duszy' :


--------------------------------

#2 'Eliksir Duszy' :


--------------------------------

#3 'Eliksir Duszy' :

Nie mogę jeszcze narzekać na swój wzrok, w końcu nie jestem jeszcze aż tak stary, ale gdy rozejrzałem się pobieżnie po parku, nie zauważyłem ani jednego woreczka ze składnikami. Nie mogło być jednak tak łatwo, zdawałem sobie z tego sprawę. Zacząłem więc znacznie dokładniejsze poszukiwania, idąc pochylony w dość komiczny sposób od początku do końca jednej alejki. Wtedy zauważyłem nienaturalny kształt, którego kolor wyglądał nienaturalnie jak na kamień. Dotknąłem go i ku mojemu zdziwieniu okazał się być woreczkiem, w którym znalazłem jedną sztukę ostryżu. Dopiero zrozumiałem, do jakich sztuczek posunęli się ukrywający te składniki. Kamuflaż był niemalże bezbłędny, a więc zadanie tym trudniejsze i tym bardziej zabawne.
Wcześniej przy Kole Fortuny myślałem, że szczęście uśmiechało się dzisiaj do mnie, ale nie okazało się to do końca prawdą. W sąsiedniej alejce, minąwszy pewnego młodzieńca, znalazłem kolejny woreczek z ostryżem, a gdy już miałem przejść w inną część ogrodu, przypadkiem zahaczyłem butem o trzeci – ten także skrywał w środku ostryż. Taką ilością ostryżu można by zapewne przyprawić wystawną kolację, ale na pewno nie wystarczało to, aby uwarzyć w pełni Eliksir Duszy. Nie wszystko było jednak stracone, bo być może ktoś inny zebrał wystarczająco dużo składników, aby dokonać wymiany. Nowolecie było przecież świętem wspólnoty, a nie jednostki.
Wychodząc, pomyślałem jeszcze, że swoimi znaleziskami znacząco uszczupliłem zapasy ostryżu dla innych, którzy chcieliby uwarzyć eliksir, ale nie wróciłem, żeby odłożyć choćby jeden z woreczków z powrotem. Na pewno o wiele łatwiej byłoby mi dać komuś ostryż bezpośrednio niż zmuszać do szukania zakamuflowanego woreczka. A poza tym, cóż, obowiązywało prawo znalazcy.

Ovdei z tematu do Zwierzyńca

The member 'Ovdei Kuragin' has done the following action : Kostki

---

'Eliksir Duszy' :

Rodion koniec końców dał radę dotrzeć do parku angielskiego, gdzie też dłuższy moment nie szukał żadnych składników zachwycając się wyglądem parku, który w porównaniu do francuskiego odpowiednika nie był ułożony i grzeczny aż do bólu. Malowniczość, nieregularność i swoboda - w takim stylu chciałby mieć Rodion ogródek, gdyby oczywiście rzeczywiście oszczędzał z byłą żoną na dom zamiast wydawać na podróże. Pagórkowaty teren zniechęcał co leniwszych, ale nie jego. Wreszcie ruszył w jego głąb chcąc znaleźć jakieś poukrywane składniki.
Trafiając na altankę pokrytą zaczarowaną wisterią wszedł do środka i rozejrzał się uważnie. Ciężko było ujrzeć woreczek z kością matohy, ale na szczęście dał radę ją wymacać. Schował ją razem z resztą zdobycznych składników i jeszcze chwilę porozglądał się po jej wnętrzu. Niestety, najwyraźniej nic więcej tutaj nie było.
Po wyjściu grzebał w każdym mijanym krzaczku, ale również nie mógł niczego znaleźć. Przeklinał przez to pod nosem. Naprawdę już wszystko zostałoby wyzbierane? Przysiadł zły na ławce, ale wtedy coś go tknęło, by zerknąć pod nią. Ha! Znalazł! Przekonał się, że chowała się tam para oczu tulpy. Przyjrzał im się z wrodzoną ciekawością, pierwszy raz je na własne (o ironio) oczy widząc, po czym z nową energią podniósł się, by jeszcze chwilę poszukać, nim pójdzie szukać szczęścia z ostatnim eliksirem.
Patrzył na posągi umiejscowione bez cokołów. Nagle w ręku jednego wyhaczył wystającą z woreczka drugą kość. Wspinanie się po nią było trochę ryzykowne, ale na własne szczęście dał radę. Nic dziwnego, że potem uznał, że zmieni lokacje, a jeśli zdąży to wróci tu jeszcze czegoś poszukać.
Nie zdążył.

Rodion z tematu do Zwierzyńca

The member 'Rodion Morozov' has done the following action : Kostki

---

'Eliksir Duszy' :

To miejsce zdecydowanie stawiało na malowniczość, nieregularność i swobodę. Te cechy biły od samego wejścia na teren parku angielskiego, który zresztą takimi rzeczami się charakteryzował. Rada się zastanawiała przez moment, czy pagórkowaty teren został stworzony specjalnie pod niego czy jest raczej wymysłem, ale zaraz machnęła ręką uznając, że mało ją to obchodzi. Szukając składników oglądała przy okazji zielony jak farba na płocie bloku obok trawnik i szła krętymi alejkami obsadzonymi gęstymi, starannie dobranymi kępami długowiecznych roślin. Co jakiś czas trafiała na ukryte za nimi z reguły drewniane ławeczki, na których pewnie sporo osób przysiadało w cieplejsze dni. Zobaczyła nawet altankę porośniętą zaczarowaną wisterią, do której weszła w poszukiwaniu składników. Przystanęła też przy kilku rzeźbach bez cokołu, które były poustawiane przypadkowo i osadzone bezpośrednio na ziemi. Musiała przyznać, że to miejsce jest ogromne, a momentami dziewczyna miała wrażenie, że lada moment wejdzie do lasu.
Wchodziła wszędzie, gdzie miała podejrzenie, że ma szansę znaleźć jakiś składnik, jednakże zawiedziona znajdywała tylko kości matohy. Czy naprawdę nie było chętnych na nie bo było ich tak wiele czy miała tak cholerne szczęście, że zostało jej się tylko nimi powymieniać? Nie miała bladego pojęcia czemu do tego doszło, ale zrezygnowała zaczęła się kierować z nimi w stronę palmiarni. Może jakimś cudem uda jej się je powymieniać. Z drugiej strony ile osób szuka tych kości i czy zbierze składniki na chociaż jeden eliksir? Miała naprawdę spore wątpliwości. Najwyżej okaże się, że zmarnowała czas. Będzie łatwiej jej zapłakać i może znaleźć kogoś, komu da całusa i zabierze trochę szczęścia.

Rada z tematu do Galerii Fontann

The member 'Rada Mironova' has done the following action : Kostki

---

#1 'Eliksir Duszy' :


--------------------------------

#2 'Eliksir Duszy' :

lalala

The member 'Anton Gorodecki' has done the following action : Kostki

---

'Eliksir Duszy' :