- Mogłabym zapytać ciebie o to samo - uśmiechnęła się, aby ta wymiana zdań wyglądała naturalnie, ale spodziewała się, że mężczyzna wiedział, że uśmiech kompletnie nie leżał w jej naturze. Na całe szczęście wiedziała jak go grać, by nie wzbudzać podejrzeń, a przynajmniej nie za szybko.
Podczas zaprzysiężenia Rada myślała o czymkolwiek innym - o nowej roli w Dziwnym Teatrze, o liście zakupów, które musi jutro zrobić, o grafiku, kiedy ma się pojawić w Edenie, a kiedy może wcześniej wyjść i poszukać nowej, interesującej znajomości... Otrząsnęła się z tych szybkich rozmyślań, gdy sama Yelizaveta Kovalchuk postanowiła przemówić. Nie była to specjalnie wyszukana mowa, ale może sędziowie się uczą, że mają mówić konkrety, a nie porywać tłumy. Szkoda. Albert Turganev na pewno by wzbudził jakieś emocje, chaos, dyskusje w tłumie, a nie jedynie uwolnił przybyłych od oczekiwania okazji na zjedzenie czegoś przy bufecie czy wzięciu udziału w różnych atrakcjach.
Westchnęła przeciągle kiedy wszyscy zaczęli klaskać i je zagłuszyli, ale również do nich dołączyła. Źle by to wyglądało gdyby tego nie zrobiła. Potem ludzie zaczęli się rozchodzić. - Pierwszy raz tu byłam. I to na takim wydarzeniu - przyznała wzruszając ramionami. Nie zamierzała na siłę ciągnąć tej rozmowy jeśli nie chciał, ale skoro już coś ją podkusiło, by go zaczepić to zamierzała to kontynuować. - Chcesz coś z bufetu? - na razie nie chciała jeść. Może później. Na razie planowała pójść na koło fortuny i zapewne jeszcze gdzieś, ale póki co wolała poczekać na odpowiedź mężczyzny. Może pójdą razem, przynajmniej kawałek na część atrakcji, a może Rafael wolał jednak dzisiaj odpocząć od jej aury.

Rada i Rafael z tematu do Koła Fortuny

To dziwne uczucie, obserwować coś takiego.
Bo, tak naprawdę, żadna z tych rzeczy, które Kovalchuk przysięga, mnie nie obchodzi. I wiem, że większości na tej sali raczej też nie. To ładna uroczystość, to wszystko.
Mimo to rodzi się we mnie jakaś zimna satysfakcja, sama już nie wiem w stosunku do kogo. Myślę o wszystkich godzinach na uniwersytecie, które spędziłam wściekła, bo nie traktowano mnie tak, jak mężczyzn wokół mnie. Myślę o tym, że to często jest standard tak bardzo fundamentalny, że nawet mnie moja złość wydawała się czasem nieuzasadniona. Rosja nie jest gotowa na Dumę, który będzie kobietą; nie jest gotowa na Yelizavetę Kolvalchuk, jestem pewna nawet teraz, gdy patrzę, jak przemawia.
Ale i tak ją wybrała. Dziwne.
To właśnie chyba tak mnie cieszy. To jest dla mnie jednocześnie zabawne i satysfakcjonujące. Nie podoba mi się, że mój kandydat wygrał, bo wiem, że będę czuła się dziwnie za niego odpowiedzialna. Ale podoba mi się, że wygrała kobieta, gdy nawet ja byłam święcie przekonana, że będzie to Sabat i Karamazov. Dobrze im tak.
Wsuwam ręce w kieszenie, robię krok w tył. Nie lubię takich przemówień, za mało w nich treści, żebym mogła coś z nich wynieść. Kovalchuk wypada powiedzieć to samo, tak jak każdemu Dumie przed nią, wiem to, dlatego nawet nie słucham. Zastanawiam się tylko słabo, co ona myśli sobie teraz naprawdę. Ciekawe, czy jest przerażona; ja bym była przerażona i przytłoczona, zupełnie zbita z tropu. Przecież nie mogła mieć nadziei, że naprawdę wygra. A może mogła?
Robię krok w tył i ruszam do wyjścia z sali, zanim kobieta w pełni skończy mówić. Czas spalić kilka wspomnień.


Bistra z tematu do Rusałczego Jeziora.

Dołączyła się do oklasków, aż wreszcie przed tłumem wyrosła do tej pory znajoma jej tylko z magicznej prasy sylwetka Yelizavety Kovalchuk. Od razu zwróciła uwagę na jej ubiór i fryzurę, którymi kobieta niewątpliwie zdołała sobie u niej zapunktować. Elegancko, acz skromnie – nie wyglądała na taką, której sodówka uderzyłaby do głowy, chociaż oczywiście nie zamierzała wyrokować po jednym tylko występie. Ot, ten napawał ją tylko nadzieją, że nowo wybrana Duma Rosji rzeczywiście ma szansę sprawdzić się w tej jakże ważnej roli.
Jeśli chodzi o samo zaprzysiężenie, wiadomo że nie należało się spodziewać w tym względzie żadnych rewelacji. Tradycyjna uroczystość zawsze przebiegała w podobny sposób, a Yulia tylko przez moment żałowała, że nie stanęła bliżej, przez co nie mogła się dokładniej przyjrzeć charakterystycznej złotej tacy, na której Kovalczuk podano symbolizujące najwyższe stanowisko państwowe pióro żar-ptaka. Zaklaskała raz jeszcze, kiedy Ippolit Azhnakin ukłonił się przed kobietą. Podobała jej się również jej przemowa. Krótka, zwięzła, ale treściwa, zachęcała jednocześnie do wzięcia udziału w atrakcjach przygotowanych przez władze z okazji Nowolecia. No i te „fajerwerki” z kolorowych płatków kwiatów… Musiała przyznać, że wszystko zostało przeprowadzone z klasą. Również poczęstunek dla gości wyglądał smakowicie, ale Sharapova miała trochę inne plany. Chciała pożegnać zimę z przytupem, więc zamiast rzucać się na talerze z przekąskami, wolała opuścić salę balową i rozejrzeć się po terenach Pałacu Sprawiedliwości. W szczególności zainteresowana była zapisami na turniej magiczny. W końcu już za czasów szkoły należała do klubu pojedynkowego, a jeszcze większego doświadczenia nabrała podczas dwóch lat studiów na kursie bezpieczeństwa. Co prawda ostatecznie zmieniła drogę zawodową, ale nie ukrywała, że nieraz brakowało jej tej adrenaliny i że z chęcią po raz kolejny pomachałaby różdżką przed oczami wymagającego przeciwnika. Ciekawa była, z kim przyjdzie jej się zmierzyć i jak dobrze sobie poradzi, więc szybko ruszyła na błonia, by dopełnić wszystkich niezbędnych formalności.

| zt na błonia

Eva poczuła dumę widząc garsonkę swojego projektu na rosyjskiej Dumie. To był dla niej wyraz docenienia i przyznania, że jest jedną z najlepszych rosyjskich projektantek. Miała w oczach wręcz łzy wzruszenia, czego nie rozumiały jej dzieci pytające, czemu mama płacze. Kobieta musiała przyklęknąć, by im wyszeptać powód, by nie przeszkadzały w czasie zaprzysiężenia.
Kojarzyła tekst zaprzysiężenia, dlatego szczególnie się a niego nie wsłuchiwała. Skupiona na córeczkach wymagających uwagi wstała dopiero, gdy usłyszała oklaski, do których ochoczo dołączyła wraz z córeczkami. Eva czekała, co Yelizaveta Kovalchuk zrobi i powie. Może nie była jej faworytką, ale wydawała się naprawdę miłą kobietą. Aż pożałowała, że jednak na nią nie zagłosowała, ale z drugiej strony przecież i tak wygrała, czyż nie?
Przemowa podobała się Zakharenko, aczkolwiek była... Typowa? Prosta? Nie porywająca tłumów? To jak placek, który zje się z przyjemnością, ale czegoś mu zabrakło, by mógł zachwycać. Ale cóż, może sędziowie tak mają. A nawet oni nie mogą mieć wszystkiego.
Miniaturowe fajerwerki z kwiatów zachwyciły Fojbe i Hilajrę, które aż zaklaskały z wrażenia. Kovalchuk ukłoniła się i obchody Nowolecia się zaczęły. Wiedząc, że córki będą głodne kobieta podeszła z nimi do bufetu, aby się najadły na zapas, choć niestety były to głównie ciastka. Ale cóż, nie mogła przecież narzekać na to, prawda? To było oczywiste, że nie podadzą im obiadu.
Kiedy jej dzieci wreszcie się najadły, a Zakharenko podowiadywała jakie atrakcje są dostępne postanowiła po zastanowieniu ruszyć z nimi w stronę Koła Fortuny. Nie była pewna, czy ma ochotę szukać eliksirów, ale cóż, przekona się.

Eva z tematu do Ogrodu Głównego