Noc wydawała się wieczna.
Bezkres granatu przelany do odwróconej, przykrywającej ich misy nieba; gwiazdy wrzucone w zupę nieprzeniknionej ciemności; samotność, która jak kokon, z przyjemną, znajomą gracją owija się wokół ciała.
Noc wydawała się bierna.
Trzeszczący w kominku płomień śmiał się jej prosto w twarz. Figury świec łaskotały ją jaskrawymi, drobnymi piórami ognia, zmuszając do ustąpienia. Kształty, wyłaniały się w pomieszczeniu leniwie - bez przekonania, bez iskry życia wydobywanej przez wiązki promieni słońca. Siedział - w mdłej kompozycji półmroku, ociosany jak pierwsze, niemrawe zarysy rzeźby, oporny na władzę nocy, nieporuszony jej porą, jej nastającym królestwem. Siedział, w okowach bezsenności wertując kolejną z ksiąg. Chęć zdobywania wiedzy, odnalezienia tych określonych odpowiedzi na te określone z pytań - silna, jątrząca, nosząca znamię choroby - była silniejsza niż chęć odpoczynku. Sen, gdy nadchodził, trwał krótko i był kapryśny, łatwy do urażenia, wypatroszony z błogości, przerywany niekiedy banalnym, rozlegającym się szmerem. Nie spał spokojnie - w snach odwiedzała go Raisa, wytrychem uśpionego umysłu wdzierając się do zakątków szczelnie chronionej duszy. Patrzyła się zawsze z wyrzutem, oczekiwała w pracowni, w kuchni, w sypialni, przechadzała się, blada, bez życia i jednocześnie nie martwa, uderzając spojrzeniem jak pięścią - wskazując, że on był jedynym winnym. Suka. Nienawidził jej. Powinna być dawno w grobie.
Szelest stron był zdradliwym sposobem na odmierzanie czasu. Westchnął, odkładając nareszcie księgę, decydując się - jeszcze, tylko coś sprawdzić w jednym tomiszczu. Jeszcze jedna odpowiedź. Pójdzie nareszcie spać - nie będzie się dłużej włóczyć.
Kroki wdzierały się, zakłócając harmonię dotychczasowej ciszy. Samotny, niedługi spacer po rezydencji - ściany, za dnia dostatecznie surowe, w nocy sprawiały wrażenie bezdusznych plam, chłodnych, więziennych ramion.
Chciał udać się do samotni - w której, jak sądził, widział ostatnio poszukiwaną księgę.
Uchylił drzwi. Przekonał się, że zakłócił tym czyjąś pracę - Yekaterina go uprzedziła. Zatrzymał się w samym progu, kładąc nienatarczywy, lekko zaciekawiony wzrok na pochłoniętej naukowej pracy kobiecie.
– Przemęczasz się – skomentował, co było zarówno szczytem hipokryzji - jak elokwencji w wydaniu jego osoby. Słowa dawkował oszczędnie - zupełnie, jakby nosiły właściwość warzonych przez niego trucizn. Ciało drgnęło, poddając się nonszalancji gestu - oparł się o pobliską ścianę.
Cholera.
Przecież sam nie mógł zasnąć.

Przez zamknięte okno do pomieszczenia wkradał się nieproszony mrok, rozpraszany jedynie przez zachłanne języki ognia tlącego się w kominku i małej lampki, która stała samotnie na zgrabnej nodze i kąpała w swym żółtym świetle gładką powierzchnię biurka, które to teraz przysłonięte było stertą luźnych kartek i grubych tomiszczy.
Filiżanka z czarną kawą już dawno przestała parować, napój w środku schłodził się i był zapewne tak samo zimny jak śnieg zalegający na zewnątrz. Pochłonięta lekturą lekarka nie zauważyła nawet kiedy minął czas i z wczesnego wieczora zrobił się środek nocy. Była pracoholiczką i nie mogła temu zaprzeczyć. Cel miała jednak bardzo szlachetny, więc czy można było ją tak naprawdę za to winić? Ona sama nie widziała w tym nic złego i gdy tylko ktoś wytykał jej poświęcenie względem pracy, puszczała to mimo uszu. Zawsze mogła skończyć z gorszym uzależnieniem i przykładu nie musiała wcale szukać daleko. Wystarczyło spojrzeć na jej męża, ex-męża. Czasami, gdy znajdowała moment wytchnienia zastanawiała się co ten porabiał. Jej tok myślenia, w który pchnęła ją obecna lektura poprowadził ją raz jeszcze do tego pytania. Co robił Dima? Odchylając się na trzeszczącym krześle, utkwiła swój wzrok w filiżance ciemnego napoju. Czy siedział w barze i upijał się do nieprzytomności? A może dziś wolał zostać w domu i uzupełnić kolekcję butelek zbierającą się przy kanapie? Odchylając głowę do tyłu, przetarła dłońmi zmęczoną twarz. Rytmiczne tykanie zegara stojącego w kącie zaczynało ją powoli usypiać co było znakiem, że powinna udać się do swojej sypialni i odpocząć nieco przed kolejną zmianą w Hotynce gdzie nie brakowało ostatnio pracy.
Nachylając się ponownie nad książką obiecała sobie dokończyć jeszcze jeden rozdział i skończyć na tym dzisiejsze badania. Była zaledwie w połowie strony, gdy drzwi do samotni uległy pod czyimś naporem i stanęły otworem. Ciemne oczy Yekateriny podążyły w tamtym kierunku i spoczęły na twarzy gościa. Postać była skąpana w mroku dochodzącym z korytarza dlatego minęło kilka sekund nim w rysach twarzy dojrzała swojego wuja. Jego głos tylko utwierdził ją w tym co widziała zmęczonymi oczami.
- Zapominasz, że jestem dużą dziewczynką - odpowiedziała żartobliwie i oparła się ramieniem o podłokietnik drewnianego krzesła, które zaskrzypiało pod naporem jej ciała. - Wiem kiedy pora odpocząć choć coraz bardziej przekonuję się, że pracoholizm krąży we krwi Dolohovów. - Rzuciła w jego stronę i gestem dłoni zaprosiła go do wejścia do samotni. Nie wypadało żeby rozmawiali z nim stojącym w progu.

Truchło senności, zagrzebane głęboko - zmiękczone śmiercią uwagi.
Zmęczenie, ukryte przed świadomością, znajomy widok samotni, która samotnią nie była - kobieca postać, nie zasłużyła jednak na miano wdzierającego się dysonansu. Dawno z nią nie rozmawiał - nić jego myśli przemknęła, wyszywając cierpliwie kolejne zarysy wniosków. Byli dorośli, pogrążeni w odmętach spraw własnych, w sympatiach i zgrzytających konfliktach. Odkąd przeniosła się razem z synem do Ufy, kontakt stał się łatwiejszy do osiągnięcia. Nigdy, niemniej, nie ukrywał, że nie jest przesadnie rodzinny - miało to pewne zalety - nie był nachalnym krewnym, z którego przyjściem zapadał grad pustych zdań. Pytań, zdolnych natychmiast wykrzesać trzask irytacji.
Miał jedną, niemal anielską cechę - poszanowanie czyiś prywatnych spraw. Umiejętność milczenia i niedrążenia tego, co nieistotne. Zamknięcie gęby, w chwilach, gdy rzeczywiście ciekawość staje się pierwszym stopniem do potępienia piekła.
Koniuszki jego warg drgnęły w niemrawym, jednak niewymuszonym przejawie sympatii. Całe szczęście - dwie córki, z zupełnością mu wystarczały i podobnego ojca życzyłyby tylko swoim największym wrogom. Nie dysponował głębokim przejawem troski, lecz atmosfera niespodziewanej wizyty, wtargnięcia, przerwania pracy Yekateriny, pełna wymogów, wyciskała mu z gardła niezbędne drobiny słów.
Panele wydały pomruk, mięśnie zerwały uprzednie więzy bezruchu. Przyjął jej zaproszenie, udając się w głąb pomieszczenia. Los, wielki zdrajca starannie zaplanowanej przyszłości, postanowił, aby spotkali się całkowitym przypadkiem. Nie ociągał się przed wymianą zdań, choć należało przyznać, że był fatalnym partnerem do rozłożystych dysput.
- Oddanie pasjom nie jest pracoholizmem - postanowił sprostować. Pracoholizm był płytkim słowem, czystą, mierną obsesją, pozbawioną większego, jaśniejącego celu. Nie sądził, że szuka w ten sposób dla siebie (dla nich) ułaskawienia, że chce obrać błąd w lepsze słowa, aż wreszcie przestanie być błędem. Dolohovowie słynęli z zamiłowania do pogłębiania wiedzy. Zwykli zawierzać się całkowicie temu, co mogli uznać za zajmujące; wierzyli, że mogą odkryć niezbadane arkana.
Nie mieli powodów do wstydu - odrobina obsesji jest kluczem do osiągnięcia sukcesu. Wyrzuty sumienia były obcym zjawiskiem - nie żałował, że nie miał upragnionego przez wielu, towarzyskiego życia. Nie żałował, że nie zajmował się dostatecznie rodziną.
Był egoistą, ale przynajmniej był sobą.

Siedząc od długich godzin na skrzypiącym krześle, Katya przeciągnęła się niczym rozleniwiony kot prowokując swoje zasiedziałe kości do krótkiego koncertu, który złudnie przypominał strzelające w kominku iskry. Gdyby nie jej widoczne poruszenie, które pozbawiło ją niekomfortowego napięcia w plecach, równie dobrze można było pomylić dźwięk ocierających się kości z palącym się w kominku drzewem.
Rozerwana pomiędzy Petersburgiem oraz Ufą, w której spędziła ostatni rok, Mitrokhina nie potrafiła ostatnio znaleźć sobie dogodnego miejsca, w którym mogłaby się zaszyć i odpocząć, albo zwyczajnie w ciszy i spokoju poślęczeć nad grubymi tomiszczami do bladych godzin świtu, bez niczyjej ingerencji w jej działania i zbędnych komentarzy do wysnuwania jakich czuli się zobowiązani jej bliscy czy znajomi. Była pracoholiczką i nie próbowała nikomu mydlić oczu innymi wymówkami. Jak jasno to podkreśliła własnemu wujowi, płynęło to w ich krwi. Pragnienie zgłębiania tajemnic, zdobywania informacji, wynajdywania rozwiązań - to wszystko było silniejsze niż ona. Czasami miło było jej usłyszeć, że ktoś się o nią szczerze martwił i o nią dbał, ale w znacznej mierze wszelkie komentarze jakie słyszała nie były zbyt miłe i przyjemne. Miały na celu ugodzić w jej dumę i wzbudzić w niej wstyd, czego zupełnie nie pojmowała. Ostatnio ciężko było dogodzić ludziom. Gdy nie pracowała była snobką o błękitnej krwi, która rzekomo nie widziała niczego poza czubkiem własnego nosa, zaś gdy pracowała podobno robiła to zbyt długo i zbyt dokładnie. Nie istniał żaden złoty środek. Kompromis był niemożliwy do osiągnięcia.
Wstając ze swojego miejsca przy biurku, spojrzała na wuja i wskazała fotele stojące niedaleko kominka. Sama zajęła jeden z nich i skrzyżowała nogi, które pozbawione były butów czy kapci. W domu lubiła chodzić na boso i jej kapcie często porozrzucane były w różnych kątach pomieszczenia.
- Gdyby wszyscy widzieli to w ten sam sposób co ty. - Odpowiedziała z cichym i krótkim śmiechem. Wtedy naprawdę wszystko stałoby się łatwiejsze. Bo czy jej pracoholizm nie był przypadkiem jednym z powodów, przez które rozpadło się jej małżeństwo? Zupełnym przypadkiem większość jej małżeńskich problemów kończyła się na -holizmie.
- Jeśli chcesz skorzystać z samotni, jest cała twoja - gestem ręki wskazała na przestrzeń jaka ich otaczała. - Zamierzałam tylko doczytać ten jeden rozdział i skończyć na dzisiaj. Poczęstowałabym cię kawą ale obawiam się, że jest już zimna. - Przenosząc swój wzrok na pozostawioną na biurku filiżankę oraz szklany dzbanek z czarną cieczą stojący na stoliku nieopodal, wzruszyła lekko ramionami i odgarnęła włosy za ucho.