Święty gaj

Las boży jest nieduży. To zaledwie kilkanaście drzew o powykrzywianych, starych gałęziach i pomarszczonych korach. Nie wiadomo, ile mogą mieć lat. Rosną tu od pokoleń: podania mówią, że mogą być starsze niż dynastia Mitrokhinów. Na skraju lasu, porośnięty mchem, stoi masywny głaz. Ma nietypowy kształt przypominający stół: jedna jego strona jest niemal płaska, jakby oszlifowana. Stulecia odcisnęły na nim swoje piętno. Popękał – odkruszone, drobne odłamki leżą wokół w trawie – ale najgłębsze pęknięcia sklejają plastrem porosty, jak gdyby natura chciała go zachować wbrew upływowi lat. Od niepamiętnych czasów służy miejscowej ludności za pogański ołtarz. Mieszkańcy pobliskich gór twierdzą, że to właśnie bogowie wskazali im to miejsce: gdy w bezchmurny dzień wschodzi lub zachodzi słońce, promienie rozszczepiają się w koronach drzew jak przepuszczone przez diament. Złote światło rozlewa się wtedy po płaskiej powierzchni ołtarza.